Tijdens hun tocht langs de ontelbare Pawnshops op zoek naar platen en gitaren werd er ook gemusiceerd. Zo speelden ze samen met Hash Brown in Dallas (Texas) en Roscoe Chenier in Oppaloussas (Louisiana). Daarnaast stonden ze twee avonden na elkaar op het podium van de Ground Zero Club te Clarksdale (Mississippi) waar ze Big T. begeleidden en enkele sets voor hun rekening namen. Toen speelden Guy en Stefan bij Smokin' Chillums en Marino bij het Maxwell Street. Maar éénmaal terug in België speelden ze frequenter samen op jams en optredens van elkaar als special guests. Na een tijdje nam Stefan de vaste stek op bij de nieuwe bezetting van Maxwell Street en toen Smokin' Chillums de spreekwoordelijke chillum aan Maarten gaf, zocht Guy naar mensen om een nieuwe bluesband te beginnen. Het lag echter voor de hand dat zowel Marino en Stefan deel zouden uitmaken van deze nieuwe formatie. En nadat ze het jonge drumtalent Mathieu Verfaillie (ex-Teresa Mallenfant) tegen het lijf liepen en hem zagen jongleren met zijn schijven en toms, werd het plaatje compleet. Tenslotte sluit Willy De Vleeshouwer (Banana Peel Bluesband & Catfish) occasioneel de rangen met zijn virtuose gitaarspel. Momenteel reist de Maxwell Street-trein nog steeds door het Vlaamse land, maar onder die vleugels werd een nieuwe stoomtrein op de sporen gezet die zich langzaam maar zeker op gang trekt en luistert naar de naam Mo' Rice …

Guy Verlinde verdiende zijn sporen als harpist-gitarist-zanger bij Smokin' Chillums. In zes jaar tijd speelde hij honderden optredens die hem niet alleen naar kleine gezellige cafeetjes brachten, maar ook naar de grotere festival podia. Zo speelde hij op het Handzame bluesfestival, More Blues Festival, Wespelaar Swing, Bluesfestival Beersel, Big River Festival Dordrecht... En deelde het podium met El Fish, Blues 'n' Trouble, Nimmo Brothers, Omar and the Howlers, … Bij Mo' Rice neemt hij de lead vocals voor zijn rekening. En beïnvloed door Sonny Boy Williamson, Little Walter, Walter Horton, James Cotton Slim Harpo,… brengt hij de mississippi saxophone prominent op de voorgrond.

Marino Noppe is een bluesgitarist in hart en nieren, die reeds decennia lang zijn leven wijdt aan de blues. Bij Maxwell Street, die hij oprichtte, trad hij ontelbare keren op in binnen en buitenland. Daarnaast speelde hij o.a. met Louisiana Red, Carrey Bell, Magic Slim, Joe Louis Walker, Johnny Moeler, Mojo Bluesband, Barrelhouse,… tijdens hun Belgische optredens. Een bewijs dat hij zijn sporen reeds verdiende, is dat het bluesmagazine "Back to the Roots" in haar september nummer '02 zes bladzijden aan zijn bluescarrière wijdt. Bij Mo' Rice speelt Marino gitaar volgens de klassieke bluestraditie. Daarnaast is er voldoende ruimte voorzien voor zijn virtuose slide-gitaarspel

Stefan Boret was in de jaren negentig bassist bij Eddon's Corner (Jawel, met Marino als zanger-gitarist). Na enkele omzwervingen kwam hij terecht bij Smokin' Chillums. Daar ontpopte hij zich niet enkel als steady rollin' bassist, maar maakte hij ook zijn debuut op de contrabas. Met deze twee groepen stond hij op vele grote podia en begeleidde grootheden als Carrey Bell, Louisiana Red, Hook Herrera,… Anno '02 is hij uitgegroeid tot één van de beste bluesbassisten van België en valt hij op door zijn functionaliteit. Bij Mo' Rice plukt hij niet enkel funky noten uit zijn elektrische bas, maar slapt daarnaast moeiteloos de old-school progressies op zijn double bass.

Mathieu Verfaillie is een jong drumtalent die reeds tonnen ervaring heeft opgedaan als invaller bij verschillende bluesbands. Zo speelde hij o.a. een tijd bij Theresa Malenfant en Jim Walker. Als het op drummen aankomt, waant hij zich een echte kameleon en past hij zich moeiteloos aan om zo de gewenste drive in de nummers te krijgen. Bij Mo' Rice vormt hij samen met Stefan een solide ritmesectie waar je geen speld tussen kunt krijgen.

Mariella Debillespeelde bij Willy Nilly, Mr. Morefun, Nie Neute en Mozaïek. Tegenwoordig is zij de motor van Cool Cat en sluit occasioneel de rangen bij Jim Walker, Jan De Bruyn en Jean Bosco safari. Vandaar dat zij er niet steeds bij kan zijn. Haar virtuose saxofoon is doorspekt met oude blueslicks die elkaar perfect getimed opvolgen. Bij Mo' Rice zorgt zij voor de perfecte finishing touch.

Mo' Rice wil de blues de eer betonen die ze verdiend. Vandaar dat tijdens hun optredens het publiek wordt meegenomen op een trip doorheen de geschiedenis van de blues. Zij vissen enerzijds oude nummers op die velen reeds lang vergeten waren en anderszijds proberen ze bekendere bluesnummers in hun originele vorm te brengen. Zo komen artiesten als Sonny Boy Williamson, Little Walter, Hound Dog Taylor, Slim Harpo, Willie Dixon weer eventjes tot leven. Daarnaast komen ook nummers van nog levende artiesten aan bod zoals: Snooks Eaglin, Snooky Pryor, Eddie C. Campbell. Deze nummers worden afgewisseld met eigen songs in de traditie van de Chicago-blues Doordat Mo' Rice een grote verscheidenheid aan bluesstijlen speelt en qua instrumentatie veel sferen kan scheppen, maakt het niet veel uit voor welk publiek ze spelen. Overal waar zij komen is er ambiance verzekerd, zowel in de bluesclub als in de festivaltent.